بعداز یک هفته کما روز 28/12/1375 جان به جان آفرین تسلیم کرد (خوا عه فووی کات). به تشخیص پزشک معالج اصلی ترین دلیل فوت همان تأخیر چهار ساعت و سی دقیقه ای انتقال به بیمارستان بود.

با توجه به پیگیریهای مداوم و شکایت از قاتل بالاخره در سال 1380 (تأخیر 5 ساله) حکم پرداخت دیه صادر شد و دراین مدت نیز قاتل آزادانه ول می گردد. تأخیر در صدور حکم تنها به یک دلیل: کرد بودن.

یک سوم مبلغ دیه آنهم بصورت قسط با سررسید یکساله (طی سه سال) از طرف بیت المال پرداخت می شود؛ قاتل بایک دروغ عجیب خود را از دادن دیه معاف می کند بدون اینکه درمورد او تحقیقی بعمل بیاید.

حق هیچگونه دخالت در امور اداره کشور را نداری؛ چون کردی.

حق داشتن امکانات رفاهی و اصلی را نداری؛ چون کردی.

حق استفاده از منابع طبیعی و لازم ملی (سوخت و مخصوصاً گاز) را بطور کامل نداری؛ چون کردی.

... ولی...

باتوجه به این همه بی عدالتی تبعیض  کمبود  و بی توجهی و شاید هم بشود گفت ظلم  بازهم می آیم و می مانم؛ تنها به یک دلیل: کشورم را دوست دارم.

من کشوری را که می گویند عقب افتاده است ولی هرروز کشفی را به جهان معرفی می کند  دوست دارم.

من کشوری را که می گویند ملتش خواب آلوده هستند ولی هرروز کاری شگرف در دنیا انجام می دهد که همه از انجام آن عاجز هستند  دوست دارم.

من کشوری را که می گویند جوانانش منحرفند  ولی هرروز از آنان نخبه ای بوجود می آید  دوست دارم.

من ایرانم را دوست دارم.

از راهپیمایی و تظاهرات خوشم نمی آید  تنها کاری که به نظر خودم از همه کارها بهتر و مهمتر است را انجام می دهم. با زبان روزه ام همه گونه پیشرفت و سعادت را برای ایران و ایرانیانم از خدا طلب می کنم.

آری  ایران ( ابرقدرت روی زمین! ) دوستت دارم.