" Http://www.Nadiman.Blogfa.Com/Post-45.aspx "

زندگی به خودی خود معنایی ندارد. زندگی فرصتی است برای خلق معنا. معنا را نباید کشف کرد؛ باید آفرید. تو تنها هنگامی معنا را پیدا می کنی که آن را بیافرینی. معنا چیزی نیست که لا به لای بوته ها پنهان باشد و تو بتوانی با کمی کنکاش آن را بیابی. معنا، تخته سنگ نیست که تو با کمی جست وجو آن را بیابی. معنا شعری است که باید آن را سرود، آوازی است که باید سر داد، تابلویی است که باید آن را به تصویر کشید.

تو درصورتی می توانی آن را بیابی که آن را خلق کنی. این را به یاد داشته باش!

کسی را تحسین کن که آوازی سروده باشد، مجسمه ی زیبایی خلق کرده باشد، به زیبایی نی لبک می نوازد... بگذار از این پس این ها خصایل مذهبی باشند. کسی را تحسین کن که عاشقی تمام عیار باشد، که عشق همان مذهب است، کسی را تحسین کن که دنیا با او شکوه بیشتری می یابد.

کسی را تحسین کن که گل های سرخ زیبایی پرورش داده است، که دنیا به سبب وجود او رنگارنگ تر شده است، و آنگاه معنا را خواهی یافت. معنا از خلاقیت سر بر می آورد. مذهب باید شاعرانه تر و زیبایی شناسانه تر شود.

 " اگر طالب یافتن حقیقت هستی، بدون دانش به جست و جو بپرداز. "

دانش را دور بریز، خلاق تر شو. فراموش نکن که دانش انباشتنی است. لازم نیست درباره ی آن خلاقیت به خرج دهی، کافی است گیرنده باشی؛ و این چیزی است که انسان به آن تبدیل شده است: او در حدّ یک تماشاچی نزول یافته است. او روزنامه می خواند، گیتا می خواند، زبور می خواند، رمان می خواند، به سینما می رود، آن جا می نشیند، به رادیو گوش می دهد و... اینگونه چیزهاست.

" Osh0 "