زمانی زنی را می شناختم که پیوسته به مردش می گفت: « تو تمام خاطراتِ مشترک مان را از یاد برده یی. تو حتّی از آن روزهای خوشِ سالهای اوّل هم هیچ خاطره یی نداری. زندگیِ روزمرّه، حافظه ی تو را تسطیح کرده است. تو قدرتِ تخیّلت را به قدرتِ تأمینِ آتیه تبدیل کرده یی؛ البته آتیه یی که خاطراتِ خوشِ مشترک مان، در آن، کمترین جایی ندارد... تو، مرا، حذف کرده یی... خذف... » و مرد، صبورانه و مهربان جواب می داد: « نه... به خدا نه... من با خودِ تو زندگی می کنم نه با خاطراتِ تو... من تو را، به عینه، همینطور که روبه روی من ایستاده یی، یا پای شیرِ آب ظرف می شویی، یا برنج را دَم می کنی، یا سیب زمینی پوست می کنی، یا لباسِ تازه ات را اندازه می کنی عاشقم نه آنطور که آنوقتها بودی. من تو را عاشقم نه خاطراتت را، و تو، چون مرا دوست نداری، به آن یک مشت خاطره – سنگواره های تکّه تکّه – آویخته یی... »