ý   به آن هایی فکر کن که در حال خروج از خانه گفتند: « روز خوبی داشته باشی »، و هرگز روزشان شب نشد؛

ý      به بچه هایی فکر کن که گفتند: « مامان زود برگرد »، و اکنون نشسته اند و هنوز انتظار می کشند؛

ý   به دوستانی فکر کن که دیگر فرصتی برای در آغوش کشیدن یکدیگر ندارند و ای کاش زودتر این موضوع را می دانستند؛

ý   به افرادی فکر کن که برسر موضوعات پوچ و احمقانه روبه روی هم ایستند و بعد غرورشان مانع از " عذر خواهی " می شود، و حالا دیگر روزنه ای برای بازگشت وجود ندارد؛

من برای تمام رفتگانی که بدون داشتن اثر و نشانه ای از مرگ، ناغافل و ناگهانی چشم از جهان فرو بستند سوگواری می کنم.

من برای تمام بازماندگانی که غمگین نشسته اند و هرگز نمی دانستند که:

آن آخرین لبخند گرمی است که به روی هم می زنند، و اکنون دلتنگ رفتگان خود نشسته اند گریه می کنم.

به افراد دور وبر خود فکر کنید،

                                       کسانی که بیش از همه دوست شان دارید، فرصت را برای طلب " بخشش " مغتنم شمارید، درمورد هرکسی که در حقش مرتکب اشتباهی شده اید.

قدر لحظات خود را بدانید.

حتی یک ثانیه را با فرض براین که آن ها خودشان از دل شما خبر دارند از دست ندهید؛ زیرا اگر دیگر آن ها نباشند، برای اظعار ندامت خیلی دیر خواهد بود.

دیروز گذشته است، آینده ممکن است هرگز وجود نداشته باشد. لحظه حال تنها فرصتی است که برای رسیدگی و مراقبت از عزیزانت داری.

اندکی فکر کن ...