حالا که کسی پیدایش شده به حرفهای ما گوش دهد، ما نیز از خدا خواسته، شروع به گفتن می کنیم ( بقولی درد دل ) و آن شخص هم یا از سر دلسوزی ویا دلسوزی به حرفهای ما گوش می دهد و به قولی « ما را درک می کند ». بعداز مدتی گوش دادن، بنا به نیاز انسان، آن شخص هم شروع به حرف زدن می کند و کم کَمَک حس بد و خودخواهانه « تعلق » درما بوجود می آید که « او » تنها و تنها به ما تعلق دارد و لاغیر... کاری به این حس بد و خودخواهانه و مشکلات ناشی از آن ندارم، ولی...

ولی آیا تابه حال به حرفها و درد دل های دیگران گوش دادیم؟ آیا سعی کردیم که بقیه را درک کنیم؟ به خواسته های آنها احترام بگذاریم و کمکشان کنیم و حلال مشکلاتشان باشیم ونه مازاد بر آنها؟

ما از دیگران انتظار شنیدنمان را داریم، درحالیکه از خود انتظار شنیدن دیگران را نداریم. همیشه دوست  داریم که مورد لطف و توجه دیگران قرار بگیریم، درحالیکه تا نوبت به خودمان رسید، از بیکاری وقت سرخاراندن هم نداریم!!!

اگر کسی کنارشما بنشیند و هی بگوید و بگوید وفقط هم از خودش بگوید، از گذشته اش بگوید، از اکنونش بگوید، از آینده اش بگوید و تمام دردش فقط گفتن باشد و هیچ نشنود، آیا خود شما از بودن با او لذت می برید؟ آیا آرزوی دیدار مجدد وی را در دل می پرورانید؟ آیا اصلاً به خود اجازه می دهید که بار دیگر پای صحبت های  چنین افرادی بنشینید؟

« خداوند به ما دو گوش و یک دهان داد، تا درصورت امکان! دوتا بشنویم و یکی بگوییم. »